Column

Elke maand schrijft de burgemeester of één van de wethouders een column. Deze keer is het de beurt aan wethouder Koen Castelein.

Hoe ga ik dit nou weer uitleggen? 

Ik merk dat de wereldpolitiek me de laatste tijd bezighoudt. Ik weet niet hoe dat met jou zit, maar ik word er onrustig van. De krantenkoppen schreeuwen ons dagelijks toe: oorlog, klimaatcrisis, politieke verdeeldheid. Het is niet makkelijk om als volwassene te begrijpen, laat staan als kind. Afgelopen maand betrapte ik m’n oudste dochter op het lezen van de voorpagina van de krant. Sinds dit jaar leert ze op school lezen en inmiddels is ze in de fase overal-waar-letters-zijn-kan-ik-lezen terecht gekomen. Dat zorgt voor leuke situaties, grappige momenten maar dus ook voor lastige vragen. ‘Wat is een oorlog?’ 

Tja, hoe ga je dat uitleggen? Aan iemand die net leert lezen, maar vooral aan iemand die nog in een wereld leeft waar goed en kwaad duidelijk te onderscheiden zijn? Verwoed probeerde ik toch een begin te maken. Ik vertelde haar voorzichtig dat sommige landen ruzie kunnen maken en dat mensen soms vechten omdat ze denken dat dat de enige oplossing is. Ze keek me bedenkelijk aan en vroeg: ‘Maar waarom dan? En waarom lossen ze het niet gewoon op met praten?’

En zo zat uw wethouder van dienst nog voordat ie een hap van z’n ontbijt had genomen al met z’n mond vol tanden. Want waarom is het niet oplosbaar? Waarom is de hoop die de wereld rondging in de beginjaren van Obama verworden tot frustratie? Waarom is het beroemde polderlandschap van Nederland waarin alles oplosbaar was in grijstinten verworden tot een landschap van zwart- en wittinten met schuttersputjes en loopgraven? Ik weet het niet zeker, maar mijn onrust komt daar wel uit voort. Ik heb het idee dat we hard op weg zijn iets kwijt te raken. Wat logisch en vertrouwd was, blijkt dat opeens niet meer te zijn. 

Voordat ik het wist was ik tijdens het ontbijt in m’n eigen gedachten verzonken. Dat is iets wat ‘s ochtends bij ons niet tot de mogelijkheden behoort; even rustig in gedachten verzinken. Want er is een ritme dat precies binnen de tijd past om op tijd op school, bij de opvang en op het stadhuis te zijn. Dus een antwoord op haar vraag heeft mijn dochter in die drukte van de ochtend niet meer gekregen. 

Wat ik heb geleerd van de vraag van mijn dochter? Ik ben hier al bewust mee bezig, maar nu nog een beetje meer: laten we met elkaar blijven praten!